Alphonse Daudet (Franċiż: [dodɛ]; 13 ta' Mejju 1840 – 16 ta' Diċembru 1897) kien rumanzier Franċiż. Kien żewġ il-kittieba Julia Daudet u missier Edmée Daudet, u l-kittieba Léon Daudet u Lucien Daudet.

Alphonse Daudet
Ħajja
Isem propju Louis Marie Alphonse Daudet
Twelid Nîmes, 13 Mejju 1840, 1840
Nazzjonalità Franza
Residenza Clamart (en) Translate
L-ewwel lingwa Franċiż
Mewt Pariġi, 16 Diċembru 1897
Post tad-dfin Iċ-Ċimiterju Père Lachaise
Grave of Alphonse Daudet (en) Translate
Kawża tal-mewt kawżi naturali (sifilide)
Familja
Missier Vincent Daudet
Omm Adeline Daudet
Konjuga/i Julia Daudet (en) Translate
Ulied
Aħwa
uri
Edukazzjoni
Lingwi Franċiż
Oċċitan
Okkupazzjoni
Okkupazzjoni kittieb
drammaturgu
poeta
rumanzier
awtobijografu
xeneġġatur
prożatur
novellist
Xogħlijiet importanti Tartarin ta' Tarascon
Ittri mill-Mitħna Tiegħi
Le Petit Chose
Il-Mogħża ta' Monsieur Seguin
L-Arleżjana
Premjijiet
List
Influwenzat minn Émile Zola
Edmond de Goncourt (mul) Translate
Sħubija Académie de Nîmes (en) Translate
Psewdonomu Piccolo
Moviment artistiku poeżija
ħrafa
dramma

Żgħożija

immodifika

Daudet twieled Nîmes, Franza.[1] Niesu, miż-żewġ naħat, kienu membri tal-bourgeoisie. Missieru, Vincent Daudet, kien produttur tal-ħarir — bniedem li ħajtu kienet mimlija sfortuna u falliment. Alphonse kien jiskarta ħafna mill-iskola u kellu tfulija mimlija dwejjaq. Fl-1856 ħalla Lyon, fejn għex matul il-parti l-kbira tas-snin tal-iskola, u beda karriera bħala għalliem tal-iskola f'Alès, Gard, fin-nofsinhar ta' Franza. Daudet sab dan l-impjieg intollerabbli u aktar tard kien jgħid li kien jistenbaħ imwerwer, jaħseb li għadu fil-klassi qalb l-istudenti bla dixxiplina li kellu.[2] Insibu dawn l-esperjenzi riflessi fir-rumanz tiegħu Le Petit Chose.

Fl-1 ta' Novembru 1857, abbanduna t-tagħlim u mar joqgħod ma' ħuh Ernest Daudet, xi tliet snin akbar minnu, li kien qiegħed jipprova jagħmel karriera bħala ġurnalista Pariġi. Alphonse beda jikteb u ppubblika l-poeżiji tiegħu f'volum żgħir, Les Amoureuses (1858), li intlaqa' tajjeb mhux ħażin. Sab impjieg ma' Le Figaro, li dak iż-żmien kienet taħt Cartier de Villemessant, editur enerġetiku, kiteb tnejn jew tliet drammi, u beda jsir magħruf fil-kommunitajiet letterarji bħala bniedem ta' distinzjoni li jipprometti. Id-Duka ta' Morny, il-ministru ta' qawwa kbira ta' Napuljun III, ħatru bħala wieħed mis-segretarji tiegħu — impjieg li żamm sal-mewt tad-duka fl-1865.[2]

Karriera Letterarja

immodifika
 
Il-Mitħna ta' Daudet

Fl-1866, il-kollezzjoni ta' novelli ta' Daudet's Lettres de mon moulin (Ittri mill-Mitħna tiegħi), li kiteb Clamart, qrib Pariġi, li fiha jalludi għal mitħna f'Fontvieille, Provenza, ġibdet l-attenzjoni ta' ħafna qarrejja. L-ewwel mill-kotba tiegħu aktar fit-tul, Le Petit Chose (1868), però, ma' tantx kien popolari. Fil-parti l-kbira kien l-istorja taż-żgħożija tiegħu, irrakkontata b'ħafna ħlewwa u ħniena. Fl-1872 ħareġ il-famuż Aventures prodigieuses de Tartarin de Tarascon, u dramm fi tliet atti L'Arlésienne. Imma Fromont jeune et Risler aîné (1874) kien suċċess kbir. Il-kreatività tiegħu irriżultat f'karattri realistiċi u tipiċi.[2]

Jack, rumanz dwar tifel illeġittmu, martri tal-egoiżmu ta' ommu, li ħareġ sentejn wara, serva biex isaħħaħ l-istess impressjoni. Minn hemm 'il quddiem kellu karriera letterarja, il-parti l-kbira jikteb ir-rumanzi: Le Nabab (1877), Les Rois en exil (1879), Numa Roumestan (1881), Sapho (1884), L'Immortel (1888), jikteb għall-palk u jikteb ir-reminixxenzi: Trente ans de Paris (1887) u Souvenirs d'un homme de lettres (1888). Dawn, mat-tliet Tartarins[3] - Tartarin de Tarascon, Tartarin sur les Alpes, Port-Tarascon - u n-novelli, il-parti l-kbira miktubin qabel kisib il-fama, jifformaw il-korp tax-xogħlijiet ta' ħajtu.[2]

L'Immortel hu attakk aċituż kontra l-Académie Française, organizzazzjoni prestiġjuża li Daudet qatt ma kien membru tagħha. Daudet kiteb ukoll xi stejjer għat-tfal, fosthom La Belle Nivernaise, storja dwar dgħajsa qadima u l-ekwipaġġ tagħha, fl-1867 Daudet iżżewweġ lil Julia Allard, l-awtur ta' Impressions de nature et d'art (1879), L'Enfance d'une Parisienne (1883), u xi studji letterarji oħra miktubin taħt l-isem tal-pinna ta' "Karl Steen".[2]

Daudet ma kien bl-ebda mod fidil fiż-żwieġ, u kien wieħed minn ġenerazzjoni ta' kittieba sifilitiċi Franċiżi. [4] Matul iż-żwieġ kollu kellu relazzjonijiet sesswali ma' ħafna mill-maħbubin ta' sħabu. Daudet kellu jsofri bosta kuri u operazzjonijet ta' wġiegħ kbir għall-marda paralizzanti. L-entrati fid-djarju tiegħu dwar l-uġiegħ li bata mill-marda tabes dorsalis ġabarhom fil-volum La Doulou (La Douleur). Daudet miet Pariġi fis-16 ta' Diċembru 1897, u ndifen fiċ-Ċimiterju Père Lachaise tal-stess belt.

Opinjonijiet politiċi u soċjali, kontroversji u wirt

immodifika
 
Ritratt ta' Alphonse Daudet
 
Alphonse Daudet, madwar l-1860 (Il-Mużew J. Paul Getty)

Daudet kien monarkista u oppona r-Repubblika Franċiża b'ħerqa kbira. Daudet kien ukoll kontra 'l-Lhud, però ma kienx magħruf għalhekk daqs ibnu Léon. Il-karattru prinċipali ta' Le Nabab kien ispirat minn politiku Lhudi li ġie elett bħala deputat għal Nîmes.[5] Daudet ħareġ kontra tiegħu imma tilef. Daudet kellu ħafna nies letterarji fost ħbiebu, fosthom Edouard Drumont, li waqqaf il-Lega antisemitika ta' Franza u beda u kien jedidta il-gazzetta antisemitika La Libre Parole. Daudet kellu wkoll xi korrispondenza antisemitika ma' Richard Wagner.

Hemm min jgħid li Daudet kien jesaġera apposta r-rabta tiegħu ma' Provenza biex jippromwovi l-karriera letterarja u s-suċċess soċjali tiegħu (wara s-suċċess ta' Frederic Mistral), u anki ġibeb lil martu qabel iżżewġu dwar l-oriġni Provenzali tiegħu.[6]

Franza hemm ħafna kulleġġi u skejjel imsemmijin għalih u l-kotba tiegħu għadhom jinqraw u jiġu stampati.

Xogħlijiet

immodifika

Din lista tax-xogħlijiet ewlenin ta' Daudet.

Referenzi

immodifika
  1. ^ "Sketch of Alphonse Daudet," Review of Reviews, Vol. 17, Nru. 2, 1898, p. 161.
  2. ^ a b ċ d e Marzials, Frank Thomas (1911). "Daudet, Alphonse". Encyclopædia Britannica. 7 (11-il ed.). Cambridge University Press. p. 848.
  3. ^ Sachs, Murray (1966). "Alphonse Daudet's Tartarin Trilogy," The Modern Language Review, Vol. 61, No. 2, pp. 209–217.
  4. ^ "Alphonse Daudet's Illness," The British Medical Journal, Vol. 2, Nru. 3745, 1932, p. 722.
  5. ^ Mosse, Claude (2009). "Alphonse Daudet, Ecrivain Provencal?", Actualite de l'Histoire, No. 103, p. 71.
  6. ^ Mosse (2009), pp. 68–70.

Biblijografija

immodifika
  • Dobie, G. Vera (1949). Alphonse Daudet. Londra u New York: Nelson.
  • Roche, Alphonse V. (1976). Alphonse Daudet. Boston: Twayne Publishers.
  • Sachs, Murray (1965). The Career of Alphonse Daudet: A Critical Study. Harvard University Press.

Qari addizzjonali

immodifika

Ħoloq esterni

immodifika