Marcel Proust: Differenza bejn il-verżjonijiet

Content deleted Content added
Linja 79:
Proust skopra x-xogħol ta' [[John Ruskin]] permezz tal-qari ta' artikli u xogħlijiet bħal ''Ruskin et la religion de la beauté'' ta' Robert de la Sizeranne, peress li Ruskin kien ipprojbixxa li jiġi tradott mill-Ingliż sakemm kien ħaj. Allura, meta miet fl-1900, Proust ħa l-opportunità biex jibda t-traduzzjoni tax-xogħol tiegħu u għamel diversi pellegrinaġġi fit-tramuntana ta’ [[Franza]], lejn [[Amiens]] u b’mod speċjali lejn [[Venezja]], fejn għex staġun ma' ommu; dak iż-żmien dehru l-ewwel artikli tiegħu dwar Ruskin fil-''Gazette des beaux-arts''.
 
Dan l-episodju ta' ħajtu hu rrakkontat f'''Albertine disparue''. Il-ġenituri ta’ Marcel kellhom parti deċiżiva fix-xogħol ta’ traduzzjoni: il-missier aċċettah bħala impieg għal ibnu li kien irribella kontra l-funzjonijiet soċjali u li kien għadu kemm ħalla xogħol mhux imħallas fil-Bibliothèque Mazarine. Imbagħad ommu kellha influwenza ikbar: Marcel ma kienx jitkellem sew bl-Ingliż, allura hi għamlet l-ewwel traduzzjoni letterali tat-test. Minn hemm, Proust kien kapaċi "jikteb bil-Franċiż Ruskinjan eċċellenti", kif jinnota kritiku meta ħarġet l-ewwel traduzzjoni ta''<nowiki/>' The Bible of Amiens ''fl-1904. It-tieni, ippubblikata fl-1906, kienet tal-ktieb ''Sesame u Lilies. ''Proust żied magħha ħafna kritika, prefazu twil u rikk - kważi daqs it-test stess - u ħafna noti. Però kif ittraduċa lil Ruskin, Proust beda jitbiegħed mill-pożizzjonijiet estetiċi tal-awtur Ingliż. Dan huwa partikolarment ċar fl-aħħar kapitlu tal-prefazju tiegħu għall-ewwel traduzzjon. Minkejja li dawn it-traduzzjonijiet tfaħħru minn personalitajiet bħal [[Henri Bergson]], infatti kienu fjak editorjali.
 
Translation types
Text translation
Source text
3883 / 5000
Translation results
=== Il-kitba ta' ''Fit-Tiftix ta' Ħin Mitluf'' ===
[[Stampa: Derniere proust.jpg | lemin | thumb | 150px | L-aħħar paġna miktuba bl-idejn ta '' '[[Fit-Tiftix tal-Ħin Mitluf]]' '.]]
 
[[Stampa: P1030078 boulevard Pariġi VIII Haussmann n ° 102 rwk.JPG | lemin | thumb | 150px | Nru. 102 ta '[[Boulevard Haussmann]], fejn Proust kien imwarrab bejn l-1905 u l-1919.]]
Wara l-mewt tal-ġenituri tiegħu, speċjalment wara dik ta 'ommu fl-1905, is-saħħa fraġli tiegħu marret għall-agħar ħafna minħabba l-ażżma u d-depressjoni minn telf matern. Huwa kien magħluq għal ħmistax-il sena fi 102 [[Boulevard Haussmann]] f'Pariġi, fejn kellu l-ħitan mgħottija bis-sufra biex jiżola lilu nnifsu mill-istorbju u jiddedika ruħu bla tfixkil għall-kapulavur tiegħu, '' [[In Search of Lost Time]] ' '(' 'À la recherche du temps perdu' '). Kienet tgħix esklussivament bil-lejl, tixrob kafè fi kwantitajiet kbar u bilkemm tiekol - skont Celeste Albaret, il-qaddejja tagħha f'dawk is-snin, f'memorja - qatt ma tieqaf tikteb u tipprattika korrezzjonijiet, tħassir u żidiet bla tmiem fuq it-test tagħha. kien inkarigat li jwaħħal fuq il-paġni korrispondenti, li konsegwentement jistgħu jilħqu estensjonijiet konsiderevoli.
 
Proust beda x-xogħol madwar l-1907. Ma joħroġx mid-dar, jaħdem bil-lejl u jorqod matul il-ġurnata; għandu għas-servizz tiegħu koppja żagħżugħa ta 'impjegati, Nicolás u Céline Cottin. Fl-1912, bosta frammenti tar-rumanz tiegħu dehru f ​​'"[[[Le Figaro]]", u sa din id-darba, skond il-kalkoli tiegħu, il-ktieb kien jagħti żewġ volumi ta' seba 'mitt paġna kull wieħed. Fl-aħħarnett, l-ewwel parti, '' Fit-triq ta 'Swann' 'ġiet ippubblikata f'Novembru 1913 bi flus mill-but ta' Proust, wara li ġiet miċħuda minn '' [[La Nouvelle Revue Française]] '' (NRF). Il-persuna ewlenija responsabbli għal din iċ-ċaħda kienet [[André Gide]], li aktar tard kien jammetti li ddikjaraha bla siwi fuq il-bażi tal-immaġni soċjali li kellu tal-awtur u silta li qara bl-addoċċ u li ma għoġbitx. = ": 1" />
 
[[Stampa:Marcel Proust (Père Lachaise).jpg|xellug| thumb | 175px | Qabar ta 'Marcel Proust fiċ-ċimiterju Pariġin ta' [[Père-Lachaise]]]]
Il-kontinwità tal-pubblikazzjoni għandha tistenna wara [[l-Ewwel Gwerra Dinjija]] (1914-1918). Proust ried imur fil-kamp tal-battalja, iżda saħħtu ma ppermettietx dan u ġie ddikjarat mhux tajjeb għas-servizz, filwaqt li ħuh Robert ġie promoss kaptan u diversi ħbieb tiegħu mietu fil-gwerra. Madankollu, huwa pprovda għajnuna mid-dar f’dak kollu li kien mitlub. Sadanittant, huwa ddedika ruħu għal kollox għax-xogħol tiegħu, għamilha mill-ġdid u b'hekk laħaq il-punt li għandu bħalissa. F’dawn is-snin, il-kittieb kien imsejjaħ "Proust of the Ritz", minħabba li kien jiffrekwenta ħafna [[Hôtel Ritz (Pariġi) | din il-lukanda]], fejn iltaqa 'ma' kittieba żgħażagħ ġodda u ma 'diversi maħbubin fost il-wejters Żvizzeri, diġà li l- Il-Franċiżi ġew immobilizzati.
 
Hekk kif intemmet il-gwerra, ġie ppubblikat it-tieni volum, '' [[Fid-dell tal-bniet fjoriti]] '' - issa aċċettat mill-NRF, wara l-apoloġija mill-qalb ta 'Gide - li s-sena ta' wara kien jikseb il- [[ Premju Goncourt]], mhux mingħajr xi kontroversja minħabba d-deċiżjoni tal-ġurija. Fl-1922, [[Sodoma u Gomorra (Proust) | | "Sodoma u Gomorra"]] ġiet ippubblikata.
 
F'Settembru, Proust sofra minn attakki ażżmatiċi. L-10 ta ’Ottubru kien l-aħħar darba li ħareġ fit-triq, u ġimgħa wara li ddikjara pnewmonja, fit-18 ta’ Novembru, 1922, miet. Huwa ġie midfun fiċ- [ċimiterju Père-Lachaise]], fejn jinsab maġenb il-fdalijiet ta ’missieru u ħuh. Għadhom jgħaddu ħames snin qabel ma jiġu ppubblikati l-partijiet l-oħra: '' Il-priġunier '' (1923), '' [[Albertine sparixxa | Il-maħrub]] '' (1925) u '' Ħin irkuprat '' (1927). Ħafna xogħlijiet - inkluża l-korrispondenza estensiva tiegħu - jiġu miġbura u ppubblikati wara mewtu, l-aħħar fl-2012.
 
 
 
[[Stampa:Derniere proust.jpg|right|thumb|150px|Última página manuscrita de ''[[En busca del tiempo perdido]]''.]]
 
[[Stampa:P1030078 Paris VIII boulevard Haussmann n°102 rwk.JPG|right|thumb|150px|Núm. 102 del [[bulevar Haussmann]], donde Proust se recluyó entre 1905 y 1919.]]
Tras la muerte de sus padres, sobre todo tras la de su madre en 1905, su frágil salud se deterioró mucho a causa del asma y de la depresión por la pérdida materna. Permaneció recluido durante quince años en el 102 del [[bulevar Haussmann]] en París, donde hizo cubrir las paredes de corcho para aislarse de ruidos y dedicarse sin ser molestado a su obra maestra, ''[[En busca del tiempo perdido]]'' (''À la recherche du temps perdu''). Vivía exclusivamente de noche, tomando café en grandes cantidades y casi sin comer —según cuenta Celeste Albaret, su criada en esos años, en un libro de memorias—, sin cesar nunca de escribir y de practicar sobre su texto interminables correcciones, supresiones y añadidos de papeles que Celeste se encargaba de pegar en las páginas correspondientes, que podían alcanzar, en consecuencia, considerables extensiones.
 
Proust comenzó la obra hacia 1907. No sale de casa, trabaja durante la noche y duerme de día; tiene a su servicio a un joven matrimonio de criados, Nicolás y Céline Cottin. En 1912, aparecieron varios fragmentos de su novela en ''[[Le Figaro]]'', y por esta época, según sus cálculos, el libro daría dos volúmenes de setecientas páginas cada uno. Finalmente, la primera parte, ''Por el camino de Swann'' se publica en noviembre de 1913 con dinero del bolsillo de Proust, luego de haber sido rechazada por ''[[La Nouvelle Revue Française]]'' (NRF). El principal responsable de este rechazo fue [[André Gide]], quien admitiría más tarde que la declaró sin valor alguno sobre la base de la imagen social que tenía del autor y de un pasaje que leyó al azar y le desagradó.<ref name=":1" />
 
[[Stampa:Marcel Proust (Père Lachaise).jpg|left|thumb|175px|Tumba de Marcel Proust en el cementerio parisino de [[Père-Lachaise]]]]
La continuidad de la publicación debería esperar a raíz de la [[Primera Guerra Mundial]] (1914-1918). Proust tenía ganas de ir al campo de batalla, pero su salud no se lo permitió y fue declarado no apto para el servicio, mientras que su hermano Robert fue ascendido a capitán y varios de sus amigos morían en la guerra. Con todo, prestó ayuda desde su casa en todo lo que se le solicitó. Mientras tanto, se dedicó por completo a su obra, rehaciéndola y alcanzando así la extensión que tiene en la actualidad. En estos años, al escritor se le llamaba «Proust, el del Ritz», debido a que frecuentaba mucho [[Hôtel Ritz (París)|este hotel]], donde conoció a nuevos escritores jóvenes y a varios amantes entre los camareros suizos, ya que los franceses habían sido movilizados.
 
Apenas terminada la guerra, se publicó el segundo volumen, ''[[A la sombra de las muchachas en flor]]'' —ahora aceptada por la NRF, luego de las sentidas disculpas de Gide—, que al año siguiente obtendría el [[premio Goncourt]], no sin cierta controversia debido a la decisión del jurado. En 1922, se publicó [[Sodoma y Gomorra (Proust)|''Sodoma y Gomorra'']].
 
En el mes de septiembre, Proust sufrió de crisis asmáticas. El 10 de octubre fue la última vez que salió a la calle, y una semana después de declarársele una neumonía, el 18 de noviembre de 1922, murió. Fue enterrado en el [[cementerio de Père-Lachaise]], donde yace junto a los restos de su padre y de su hermano. Todavía habrían de pasar cinco años antes de que se terminaran de publicar las demás partes: ''La prisionera'' (1923), ''[[Albertine desaparecida|La fugitiva]]'' (1925) y ''El tiempo recobrado'' (1927). Muchas obras —incluida su extensa correspondencia— serían recopiladas y publicadas de manera póstuma, la última en 2012.
 
=== Referenzi ===